Vandaag, op 30 maart, is het World Bipolar Day. Een dag waarop er extra aandacht wordt gevraagd voor en informatie wordt gegeven over bipolaire stoornissen. Zoals jullie misschien wel weten en hebben gemerkt schrijf ik het liefst op Awkward Duckling over positieve zaken, duurzame ontwikkeling in het algemeen en leuke initiatieven waar ik jullie graag kennis mee wil laten maken. Alhoewel Awkward Duckling een enigszins persoonlijk blog is schrijf ik niet zo heel veel over echt persoonlijke zaken, op het incidentele opiniestuk na dan als ik echt ergens een zeer uitgesproken mening over heb. Toch ga ik het vandaag even helemaal anders doen. Dit omdat ik het graag met jullie over iets wil hebben waar naar mijn idee te weinig aandacht voor is, waar te weinig over bekend is en waar ik persoonlijk mee te maken heb. Sinds enkele maanden heb ik namelijk de officiële diagnose cyclothyme stoornis, maar ik wist zelf al veel langer dat ik te maken had met deze zwaar onderbelichte stemmingstoornis. In het kader van World Bipolar Day wil ik vandaag graag de aandacht vestigen op de cyclothyme stoornis.
Als je zoekt op ‘cyclythyme stoornis’ op Google krijg je als uitleg ‘een psychische aandoening waarbij periodes van een opgewonden stemming (hypomanie) afwisselen met periodes met een depressieve stemming (depressie). Een cyclothyme stoornis kan beschouwd worden als een milde vorm van de bipolaire stoornis’ (bron: http://www.simpto.nl/diagnose/cyclothyme-stoornis/). De cyclothyme stoornis is een stoornis op het bipolaire spectrum. Iemand met een bipolaire stoornis maakt hoge pieken en diepe dalen door. Tijdens die hoge pieken, ook wel een manie genoemd, vertonen ze euforisch, uitgelaten, overactief en prikkelbaar gedrag. Tijdens een manie gaat het denken snel en van de hak op de tak. De persoon in kwestie heeft minder behoefte aan slaap en juist een toegenomen gevoel van energie en eigenwaarde waardoor het risico op zelfoverschatting kan ontstaat. Dit kan zich uiten in risicovol gedrag als ontremming, geen gevoel voor gevaar, kooplust, drugs- en drankmisbruik en seksuele ontremming. Je kunt je voorstellen dat dit een behoorlijk effect kan hebben op de persoon in kwestie en zijn of haar omgeving. Deze manische episodes worden afgewisseld door depressieve episodes. Dit zijn periodes waarin de persoon in kwestie juist futloos, somber, bedrukt en vermoeid is. De persoon is soms niet meer in staat om plezier te ervaren en kan de zin van het leven zelfs verliezen. Tevens is er een flink risico bij bipolariteit dat er een psychose optreedt tijdens één van de episodes.
Als je ‘lijdt’ (wat een vervelend woord is eigenlijk) aan een cyclothyme stoornis dan heb je eigenlijk last van dezelfde stemmingswisselingen als bij een bipolaire stoornis, maar deze stemmingen zijn milder te noemen. Er zijn periodes van hypomanie die worden afgewisseld door periodes van milde depressie. Een ander groot verschil is dat deze stemmingen zich bij een cyclothyme stoornis sneller afwisselen dan bij een bipolaire stoornis. In plaats van weken of maanden wisselen deze stemmingen zich soms af in dagen en de stemming kan ook zomaar ineens veranderen. Wanneer dit langer dan 2 jaar speelt en je niet langer dan 2 maanden in een ‘normale’ stemming bent spreek je van een cyclothyme stoornis.
Zo’n beschrijving als hierboven is natuurlijk heel erg klinisch en voor iemand die niet te maken heeft met zo’n stoornis zegt het natuurlijk vrij weinig. Er wordt niet gerept over de emoties achter deze stemmingen, de invloed die zulke stemmingen kunnen hebben op jouw persoonlijke leven en de ervaringen van mensen die hier dagelijks mee te maken hebben. Een bipolaire stoornis, in de volksmond toch vaker manisch depressiviteit genoemd, is iets waar veel mensen misschien nog wel een mening over hebben of ervaring mee hebben. Per slot van rekening had de onlangs overleden Carrie Fisher een bipolaire stoornis waar ze redelijk uitgesproken over was, en ook bekende figuren als Stephen Fry, Russell Brand, Lily Allen, Halsey en Demi Lovato hebben hiermee te kampen. Maar een cyclothyme stoornis? Dat zegt veel mensen helemaal niets. Als je dit vervolgens omschrijft als een milde vorm van een bipolaire stoornis verschillen de meningen. Enerzijds ziet men mild als ‘dus er is vrij weinig aan de hand’, anderzijds kun je keihard worden gestigmatiseerd. Zoals met zoveel van dit soort klinische beschrijvingen is het slechts een schaduw van het daadwerkelijke probleem en de betiteling als ‘mild’ wakkert al gelijk een grove misconceptie aan. Alhoewel je bij een cyclothyme stoornis niet kunt spreken van ernstige manies en depressies (over het algemeen) zijn de stemmingen bij een cyclothyme stoornis zeker verstorend te noemen.
Ik heb persoonlijk geen last van erge manies. Ik lijdt niet aan ernstige zelfoverschatting en vertoon geen risicovol gedrag. In plaats daarvan barst ik tijdens een periode van hypomanie van de inspiratie. Ik krijg de meest fantastische ondernemingsplannen als ik onder de douche sta, schrijf pagina’s vol met goede voornemens en interessante plannen en ik bruis van de energie en levenslust. Mijn gedachten gaan razendsnel, zo snel dat mijn mond het nauwelijks kan bijhouden. Ik praat dan ook veel meer, veel luider en veel enthousiaster dan gebruikelijk. Alhoewel dit allemaal heel erg fijn is en vaak leidt tot mooie ideeën brengt het ook een last met zich mee. Je legt jezelf namelijk veel klussen op, de razendsnelle gedachtetrein is soms ontzettend prikkelend en irriterend en is niet zomaar even uit te zetten en je bent ook extra prikkelbaar, vooral als dingen niet gaan zoals jij voor ogen hebt of in het tempo waarop jouw gedachten en acties op dat moment gaat. En de grootste keerzijde van dit alles is dat het onherroepelijk een keer tot een halt komt en resulteert in een niet zo creatieve, impulsieve en uitgelaten periode.
De depressieve episode van de cyclothyme stoornis volgt, naar mijn ervaring, altijd op de voorgaande hypomane periode. Voorheen dacht ik nog dat de twee stemmingen los stonden van elkaar en zich toonden op willekeurige momenten, maar ik weet nu bijna zeker dat een hypomane periode een aankondiging is van een depressieve episode. Dit maakt de druk op de hypomane periode nog groter omdat ik in die periode het beste eruit moet halen en orde op zaken moet stellen voor ik in de depressieve episode weer dagenlang niets gedaan krijg. Deze periode kenmerkt zich namelijk door neerslachtigheid en lamlendigheid. Het begint vaak met twijfel: zelftwijfel, twijfel aan mijn plannen en twijfel aan de zin van het alles. Ik raak geïrriteerd en kan vrij weinig hebben van mijn omgeving, ben heel erg moe en zie het allemaal wat somber in. Als er op dat moment actie wordt ondernomen en ik rust kan nemen en me een periode kan afzonderen dan gaat deze stemming meestal met 1 of 2 dagen weg. Maar met een druk dagelijks leven, 2 kleine kinderen en een heleboel verantwoordelijkheid is rust natuurlijk een utopie en ontdek ik de start van de depressieve episode vaak te laat waardoor dit dal dieper wordt dan het had hoeven zijn. Het eindigt vaak in tranen, totale apathie en geen lust meer in mijn leven. Ik zeg hier specifiek ‘lust in mijn leven’ omdat ik niet zozeer geen zin meer heb ik het leven in het algemeen, maar meer in het leven dat ik op dat moment leidt met alle bijbehorende verplichtingen en beperkingen. Alles gaat traag, ik voel een intens verdriet en ik voel me vooral heel erg onbegrepen en alleen. Het helpt om alle zorgen en gevoelens uit te spreken, maar de woorden vinden is dan zo moeilijk en vaak is het een periode waar je echt doorheen moet voor er weer langzaam licht aan de horizon gloort en de betere dagen weer aanbreken.
Zoals ik al zei is er sinds enkele maanden pas officieel bekend dat ik te maken heb met een cyclothyme stoornis. Natuurlijk wist ik dit eigenlijk al langer, maar een stempel is zo definitief dus stelde ik de diagnose uit tot het echt niet anders meer kon. Dat mijn stemmingen nogal uitgesproken waren en bepalend waren voor mijn dagelijkse doen en laten was voor mij heel lang niet meer dan vanzelfsprekend. Al zolang ik me kan herinneren heb ik al ‘drukke’ periodes en periodes waarin ik erg neerslachtig ben. Ik zette het altijd weg met ‘zo ben ik nu eenmaal’ en ‘dat is mijn karakter’ en technisch gezien is dat natuurlijk ook zo. Ik kon er ook altijd prima mee omgaan. Ik functioneerde relatief goed en als ik in een minder goede periode terechtkwam, meestal als resultaat van oververmoeidheid, te veel zorgen, angstproblemen of overbelasting, dan sloot ik mezelf enkele dagen op in mijn kamer, kampeerde ik in bed tot ik het spreekwoordelijk weer op een rijtje had en kon ik er weer tegenaan. Dit is jarenlang goed gegaan, maar sinds ik twee kinderen heb is het iets moeilijker (lees: onmogelijk) om in bed te kamperen tot het weer wat beter gaat en krijg je te maken met een enorme verstoring van alle structuur in het leven. Je moet er altijd zijn, altijd ‘aan’ staan en dat maakt luisteren naar je eigen gevoel en lichaam erg lastig. Hierdoor overschrijd je keer op keer je eigen grenzen en als je maar lang genoeg doorgaat kom je in een situatie dat je het even niet meer ziet zitten en de grip volledig kwijt bent. Daarbij krijg je ook nog een pakket heel nieuwe zorgen in de schoot geworpen en dat alles bij elkaar is natuurlijk een recept voor ellende. Al tijdens mijn zwangerschap van mijn dochter merkte ik dat het niet zo goed met me ging en dat de stemmingen heviger werden en elkaar veel sneller opvolgden en na de bevalling, nu bijna 9 maanden geleden, trok ik aan de bel dat er echt hulp nodig was.
De officiële diagnosestelling had ik wellicht wat grootser en meeslepender verwacht. Als een soort openbaring waarmee de start van het verdwijnen van de problemen werd ingezet. In plaats daarvan voerde ik een gesprekje bij alle instellingen die je, als je gezegend bent met psychische problemen, behoort te bezoeken, werd er een eindgesprek gevoerd bij een psychiater en kreeg ik een papiertje thuisgestuurd met de uiteindelijke diagnoses netjes uitgezet in een overzicht. Over anticlimactisch gesproken. Sindsdien ben ik in behandeling en gaat het geleidelijk aan iets beter. Natuurlijk zal het niet verdwijnen en dat hoeft ook niet. Ik zie de stemmingswisselingen als een onderdeel van wie ik ben. Het doel is alleen om het enigszins onder controle te krijgen, om zich te krijgen op hoe ik hier zelf zoveel mogelijk invloed op kan uitoefenen. Het voelt soms alsof ik twee verschillende personen ben: de actieve, levenslustige, ondernemende en vooral creatieve Tessa en de gedeprimeerde, apathische Tessa. Door deze tegenstrijd is het soms moeilijk om vooruit te plannen of dingen en plannen door te zetten. Ik weet vooraf niet hoe ik me over een week of twee weken zal voelen en of ik dan nog steeds zo enthousiast ben over bepaalde zaken.
Het meest vervelende aan een cyclothyme stoornis is dat dit zich allemaal afspeelt over een periode van enkele dagen. Je beleeft hoge pieken en diepe dalen in slechts een week tijd en de stemming kan zo van het één op het andere moment omslaan zonder dat iemand in jouw omgeving begrijpt wat er nu precies is gebeurt. Het komt maar al te vaak voor dat ik zelf pas veel te laat door heb wat er aan de hand is en vaak is er dan nog maar een druppel nodig om de emmer te doen overlopen. De behandeling en het proces nu is er dan ook op gericht op signalering. Wat gebeurt en allemaal, wanneer gebeurt dit, wat is hiervoor de aanleiding en hoe kun je dit voor zijn? Ik leer langzaamaan om beter naar mijn lichaam te luisteren en meer rust te nemen, maar het is een proces. Medicatie vind ik zelf niet nodig en zelfs onwenselijk. Ik ben wie ik ben en ik functioneer nog steeds, ondanks de episodes. Als ik medicatie neem weet ik niet hoe mijn persoonlijkheid daardoor zal veranderen en daarbij ben ik ook veel te bang dat dit al mijn spontaniteit, creativiteit en energie wegneemt. Dat is natuurlijk een persoonlijke opvatting en ik snap volledig als iemand anders hierin andere keuzes maakt. Voor nu hoop ik gewoon dat ik stap voor stap weer grip krijg op de stemmingen en dat mijn stemmingen minder verstorend zijn voor het (gezins)leven. Ik hoop ook met dit artikel, waarin ik toch behoorlijk persoonlijk ben, meer kennis te verspreiden en begrip te kweken voor de cyclothyme stoornis. Ik zou willen dat ik veel eerder meer informatie had gehad over deze relatief onbekende stoornis en dat er onder hulpverleners meer kennis was over deze stoornis en ik hoop dan ook anderen te kunnen helpen en een steuntje in de rug te kunnen bieden op World Bipolar Day.
Gelezen. Weet niet zo goed wat te zeggen, maar wil je in elk geval bedanken voor je openhartigheid.
Wij hebben veel gezocht naar wat er met onze oudste zoon ‘anders’ is. Uiteindelijk betekende die diagnoses en stempels voor ons juist een opluchting, een erkenning. Het is heel verschillende hoe mensen daarop reageren, maar wij voelden ons eindelijk gehoord dat er wel degelijk meer aan de hand is dan enkel een eigenzinnig kind…
Dat snap ik volkomen. Een stempel is vaak een enorm obstakel en kan stigmatiserend werken, maar in veel gevallen kan het ook zorgen voor opluchting, de nodige hulp en erkenning. Ik wilde jarenlang niet dat ‘stempel’ dragen en bleef het ontkennen, maar pas wanneer je het voor jezelf ‘echt’ maakt kun je pas werken aan verbetering naar mijn idee.
Ik hoop dat je zonder medicatie toch een balans kan vinden zodat je je ondanks je gezin toch even terug kan trekken om er weer doorheen te komen. Fijn dat je dit deelt ?
Dankjewel, dat hoop ik ook van harte. Het gaat ook geleidelijk aan steeds beter gelukkig.
Wat knap dat je hier open over schrijft! Als meer en meer mensen dat taboe dat er soms toch hangt over psychische problemen doorbreken, dan komt er op een dag misschien meer begrip voor! Het lijkt me heel vermoeiend om zo snel af te wisselen in die pieken en dalen. Goed dat je nu door begeleiding wat meer inzichten krijgt, hopelijk kan je zo ook manieren vinden om het ook in te passen in je gezin.
Dank je wel :). Ik vind het ook heel jammer dat psychische problemen zo in een taboesfeer hangen en ik hoop het zo ook, op kleine schaal, wat meer bespreekbaar te maken en meer informatie te geven over deze relatief onbekende stoornis.
Wat een openbaring?Ik herken mezelf in je verhaal!! Een opluchting dat ik niet alleen ben!! ik wou je nog vragen of je buitenshuis kan gaan werken? Ik heb een tiental jaar 4/5 gewerkt in een ploegensysteem en dat in combinatie met 2 kinderen maakte echt een wrak van mij! Nu werk ik halftijds, dat lukt net, ik ervaar dat ik nood heb aan een rustig leven met veel slaap en weinig stress. Ervaar jij dit ook zo? Groetjes uit het zonnige België☀️?? Veerle
Ik ervaar dat zeker zo, dingen zijn al snel te veel. Dit is vooral omdat ik dingen het ene moment allemaal heel goed aan kan en een week later het teveel kan zijn. Ik moet heel erg goed oppassen met hoeveel hooi ik op mijn vork neem en doseren blijft lastig. Zo werken met twee kinderen lijkt me ook ontzettend zwaar! Ik werk nu gelukkig vanuit huis en alhoewel ik nog dagelijks strijd met het combineren van werk en privé, vind ik het wel prettig dat ik kan werken wanneer het mij uitkomt en niet wanneer het ‘moet’. Het blijft, denk ik, een leerproces voor de meeste van ons.
Beste Tessa,
Ik stuitte per ongeluk op dit artikel en wat een eye opener is dit voor mij!!! Al jaren en jaren heb ik een soort cycli van 4-6 weken waarin ik eerst 2-3 weken bruis van de energie, ongelooflijk geinspireerd ben door alles en iedereen om me heen. Ik slaap goed, maar heb ook veel minder slaap nodig en ben haarscherp in mijn observeringen wat er om me heen allemaal gebeurt en beter kan en produktief in het opzetten van nieuwe plannen en ideeen en verbeteren van bestaande projecten. Ik plemp mijn hele agenda vol met leuke sociale afspraken, geniet van gezellige avonden met flessen wijn die elke avond te laat worden. Maar ik merk er weinig van want ik functioneer prima op weinig slaap in die fase.
Dit is echter vrijwel altijd een aankondiging van een cyclus van 3-4 weken dat me ik letterlijk helemaal leeggezogen en moe moe moe voel, totaal ongeinspireerd, futloos, slecht slaap, boos ben op en geirriteerd en overprikkeld ben door de hele wereld en vind dat niemand mij begrijpt en alleen maar in pyama op de bank wil liggen. Iedere keer verdwijnt dat gevoel pas weer als ik 2-3 dagen in mijn eentje mentaal weer tot rust ben gekomen en even niemand heb gezien of gesproken (ook mijn partner niet).
Ik heb jaren gedacht dat het mijn eigen schuld was en een “futloze fase” werd veroorzaakt doordat ik mijn agenda helemaal vol had gepropt in de weken ervoor. Ik functioneer verder overigens prima op mijn werk en in mijn relaties al vindt iedereen om heen me wel een stemmingen stuiterbal en benoemt iedereen mijn “pieken en dalen” als iets typisch van mij. En nu lees ik dit artikel en herken ik ALLES hierin!
Dank je wel Tessa voor je verhaal! Ik was niet perse op zoek naar een “etiket” voor mijn gestuiter in het leven, maar voor het eerst besef ik dat deze cycli golfbewegingen zijn waar ik zelf niet zoveel aan kan doen, het niet wordt veroorzaakt door een te volle agenda en dat ik waarschijnlijk gewoon moet accepteren dat dit bij mij en mijn leven hoort. Ik kan nu eindelijk loslaten dat ik bij iedere futloze fase niet dagen hoef te piekeren wat dit nou weer veroorzaakt heeft: het is gewoon even zo! Overigens heb ik geen kinderen: ik kan me even niet voorstellen hoe ongelooflijk pittig dat moet zijn!
Wat herkenbaar en wat een achtbaan he? Ik ben blij dat ik met mijn verhaal dit heb kunnen duiden en dat je nu beter snapt wat er aan de hand is, al is ‘blij’ een vreemde benaming natuurlijk. De acceptatie is in mijn ogen de belangrijkste stap. Je hoeft er inderdaad niets mee te doen, op die momenten is het gewoon zo en daar moet je weer doorheen. Je kunt je leven er wel enigszins naar inrichten en de stemmingen minder heftig laten worden, maar het is wel hoe we functioneren en daar zullen we, denk ik, dan maar rekening mee moeten houden. Ik heb in mindere periodes ook echt die rust en afzondering nodig wanneer ik het kan pakken. Alleen dan gaat de stemming sneller over. Ik wens je heel veel sterkte en weet dat je altijd hulp kan en mag vragen (aan mij, aan familie en vrienden en aan een arts/psycholoog) als het niet meer lukt of als je er moe van wordt. Dat heeft mij jaren gekost om toe te geven, maar soms heb je dat beetje begrip, erkenning en steun echt nodig.
Bedankt voor je verhaal Tessa. Jouw verhaal geeft volledig weer hoe mijn partner ook is. En ik heb alle begrip voor zijn situatie en probeer te aanvaarden hoe hij is. Alleen…weet ik soms niet goed wat ik als partner moet doen. Het ene moment is alles bespreekbaar en alles oplosbaar…het andere moment begeef ik mij op glad ijs ontploft heel de boel. Ik weet soms niet meer goed hoe ik moet omgaan met dit alles. Ik heb ook enorme schrik dat hij ooit onze relatie zal opgeven want het ene moment is het zalig en het andere moment lijkt onze relatie een hel bij de kleinste onenigheid. Heb je enkele tips hoe ik daar moet mee omgaan?
Hoi Hanne, het is ook een lastige situatie voor gezinsleden. Iemand die zelf een cyclothyme stoornis heeft, vindt op een bepaald moment wel een ‘routine’ erin met ijkpunten, maar voor de omgeving kan het lastig zijn. Besef vooral dat het niet persoonlijk is en dat in slechte periodes de kleinste dingen teveel kunnen zijn. Er veel over praten helpt in elk geval om van elkaar te leren hoe de ander zich voelt en als jouw partner een aantal herkenningspunten voor zichzelf heeft om verbetering of verslechtering van de situatie te herkennen, kan het handig zijn als deze bij iedereen bekend zijn. Zo zijn stemmingswisselingen eerder te herkennen en is het voor de omgeving duidelijker wanneer dingen wel bespreekbaar zijn en wanneer dingen beter even op een laag vuurtje kunnen worden gezet. Het is wel belangrijk voor jouw partner om, ondanks alles, het gezin te proberen te ontzien. Ik trek mij vaak terug in slechtere periodes om de sfeer in huis niet teveel te bepalen bijvoorbeeld. Stemmingswisselingen zijn vervelend en zwaar en het is fijn als de omgeving hier rekening mee kan houden, maar het moet niet zijn dat iedereen op zijn tenen moet gaan lopen en niet gewoon kan leven.
Je artikel is al 2 jaar oud, maar je verwoord volledig hoe ik me voel en waarmee ik worstel. Mooi om het zo verwoord te zien. Dank je, maatje! Groetjes van single mom of 2, met ziekte van Hashimoto, en waarschijnlijk ook een cyclothyme stoornis…
Hoi Inge. Wat fijn om te horen dat ik goed heb kunnen verwoorden hoe jij je voelt. Het is niet makkelijk natuurlijk, maar ik weet nog goed hoe belangrijk het kan zijn om je ergens in te herkennen. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je de hulp en rust krijgt die je nodig hebt.
Dank voor dit artikel. Mijn echtgenoot heeft een cyclotyme stoornis. Pas na het lezen van jou artikel snap ik de korte tijd. Dit is inderdaad anders dan bij een bipolaire stoornis. Gelukkig kan hij wel de rust nemen als het nodig is. En ik verstop mij dan in een hoekje zodat ik niet in de weg loop😉 Maar er valt voor mij goed met hem te leven. Ik hou dan ook zielsveel van mijn cyclotympje.❤️
Hoi Jeanet, wat fijn om te horen dat je na het lezen van mijn artikel iets beter snapt hoe het verloopt. Het is lastig om ermee te kunnen dealen, zowel voor de persoon zelf als de omgeving, maar met de juiste ruimte, hulp en inzichten kom je al een heel eind. Fijn dat je jouw man zo de ruimte kunt geven.
Beste Tessa,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik hoop dat het goed met je gaat. Ik ben nooit gediagnosticeerd, maar herken mezelf 100% in je verhaal. Kamperen in bed tot de energie en levenslust langzaamaan terugkeert? Ja! Tot aan de kinderen, want die heb ik nog niet.
Bedankt voor je reactie. Het gaat goed met me, al blijft het natuurlijk af en toe best lastig. Ik hoop dat de herkenning zorgt voor meer duidelijkheid. Pas wanneer je snapt wat er precies gebeurt met je kun je stappen zetten om er goed mee om te gaan. Dat is tenminste mijn ervaring. Ik hoop dat het goed met je gaat en dat je de nodige hulp en rust kunt vinden.
Hoi Tessa,
Zou ik in contact met jou kunnen komen?
Ik herken zoveel van je stuk…. ben nu 24 jaar maar zit al jaren in dit rollercoaster.
Zou heel fijn zijn!!
Groetjes Eline
Hoi Eline,
Wat vervelend om te horen dat je al zo lang hiermee kampt. Je mag me altijd een e-mail sturen op awkwardduckling@outlook.com. Dan probeer ik deze zo snel mogelijk te lezen.
Dankjewel, Tessa, voor je openhartigheid. Ik hoop ook dat meer mensen met deze stoornis hun verhaal zullen doen.
Ik heb al heel lang (zo’n 20 jaar) mij afgevraagd of ik misschien een bipolaire stoornis had en kwam op een moment ergens tegen dat er ook een lichtere vorm van bestaat. Nu ik mij er weer eens in ging verdiepen, kwam ik jouw artikel tegen. Veel herkenning, ook in de reacties van de lezers.
Het is wel lastig info te vinden over behandeling. Zag op een Amerikaanse site dat goede structuur in eten, slapen en bewegen, heel belangrijk is.
Deze aandoening wordt waarschijnlijk nog te weinig gediagnosticeerd. Ik verwacht dat er veel mensen zijn die er mee rondlopen en niet weten dat ze dit hebben.
Waar ik over twijfel is de vraag of de stemmingswisselingen werkelijk zonder enige aanleiding omslaan. Stel, dat je zo graag wil kunnen functioneren en dat dingen die je doet ook lukken, dan ben je natuurlijk superblij als je merkt dat dat lukt. Wanneer je teveel doorslaat en je grenzen niet in acht neemt, put je jezelf uit. Dan zakt je energie en krijg je de dingen niet meer voor elkaar. Dit geeft teleurstelling, soms wanhoop zelfs en een (flinke) dip. De onderliggende factor is dan wel een disfunctie van de hersenen (lage/gebrekkige hersenactiviteit), maar wordt versterkt door hoe we ermee omgaan. Met andere woorden, zou het helpen als we leren om niet door te draven wanneer onze hersenen goed functioneren en niet moedeloos te worden als ze het even niet doen? Of zou dat niet veel uitmaken, omdat het daar niet doorkomt? Ben benieuwd naar jouw inzichten.
Hoi Carmen. Bedankt voor jouw verhaal. Ik ben er zeker van overtuigd dat de manier waarop we leven enorm van invloed is op de klachten. Hoe langer we doorgaan en hoe slechter we voor onszelf zorgen, hoe meer klachten we ervaren. Dat is tenminste mijn ervaring. Het is echter een behoorlijk proces om te ontdekken hoe je het beste kunt leven om de stemmingsschommelingen te beperken en er beter mee om te gaan als het wel gebeurd. We leren al van jongs af aan om niet naar ons lichaam te luisteren waardoor we inderdaad onze grenzen slecht in acht nemen. En dat terwijl dat zo belangrijk is bij eigenlijke elke vorm van psychische problemen. Ik werk nog steeds aan het opbouwen van een gezonde routine om zo goed mogelijk te kunnen functioneren en ik leer om er oke mee te zijn als het even niet zo goed gaat. Die acceptatie helpt ook een stuk. Ik hoop dat jij ook een manier vindt om ermee om te gaan. Er is inderdaad weinig over bekend en er wordt bij het stellen van een diagnose inderdaad maar weinig rekening gehouden hiermee.
Beste Tessa,
Na jaren omzwervingen binnen de geestelijke gezondheidszorg, heeft mijn vriendin onlangs de diagnose cyclothymische stoornis gekregen. Ze heeft het er erg moeilijk mee en onze relatie staat eerlijk gezegd best onder druk.
Het is de zoveelste diagnose voor haar. En vaak was het allemaal onduidelijk voor ons beiden. Ik houd verschrikkelijk veel van haar, maar omdat ik haar moeilijk snap, botsen we ook regelmatig. Voornamelijk omdat ik altijd denk voor haar klaar te moeten staan. Te zorgen en mijzelf wegcijferen. Nu ik jouw stuk lees, begrijp ik beter hoe haar geest in elkaar steekt. Ik wil zo graag anticiperen op haar zijn. Kan jij mij tips geven wat je van een partner verwacht? Hoe ga jij daarmee om? Hoe houd jij rekening met je partner? Wij wonen niet bijelkaar en hebben voor nu een tijdje afstand genomen van elkaar.
Dankje voor je stuk. Heel fijn dat ik er iets over kon vinden.
Hoe is het nu met je btw?
Grt Eric
Hoi Eric,
Wat goed dat je online op zoek bent naar meer informatie om hier beter mee om te gaan. Een cyclothyme stoornis is niet makkelijk om te hebben, maar voor de omgeving is het ook een uitdaging. Partners en familieleden kunnen onmogelijk weten hoe het voelt en dan kan het botsen. Ik merk dat het ontzettend belangrijk is om goed te communiceren. Mijn partner weet na al die jaren veel beter hoe ik dingen ervaar, wat mijn triggers zijn en hoe hij om moet gaan met angst, paniek, somberheid en andere stemmingen. Dat je actief zoekt naar meer informatie en je inzet voor meer begrip is heel waardevol. Het botst bij ons nog steeds zo af en toe hoor, maar bij welk stel niet? Soms komt een sombere periode ook gewoon heel slecht uit, vooral met kinderen, en dan loopt de spanning sneller op. Ik heb vooral moeten beseffen dat mijn partner geen gedachten kan lezen en niet kan anticiperen op iets dat voor hem niet duidelijk is. Daarom is het belangrijk om erover te blijven praten. Als jouw vriendin er een gewoonte van kan maken om te vertellen hoe ze zich voelt, is het voor jou veel duidelijker wat je kunt verwachten. Dit kan trouwens wel lastiger zijn dan het lijkt. Praten over klachten kan al snel aanvoelen als zeuren en herhalen en dat zorgt ervoor dat je toch een drempel voelt om dit te delen.
Ik snap dat je vriendin de diagnose moet verwerken, maar het kan helpen om haar te vertellen dat er wezenlijk niets is veranderd. Ze is nog steeds zichzelf en die diagnose heeft enkel benoemd wat er al was. Dit besef kan een gedeelte van de spanning en angst wegnemen. Vooral omdat ze al andere diagnoses heeft gekregen, kan het soms voelen als een opeenstapeling van problemen. Ik ken dit probleem en soms wordt het ook gewoon allemaal teveel. Dan voelt het even oneerlijk en buitenproportioneel. Dit gevoel mag er ook zijn en als jij haar hierin kunt steunen dan betekent dat al heel veel voor haar. Vaak kan een goed gesprek en een goede nachtrust al wat meer perspectief en rust bieden. Mocht je vriendin willen praten met iemand die hier ervaring mee heeft, dan mag ze altijd contact met me opnemen.
Wauw, jouw verhaal is een weerspiegeling van mijn leven de laatste 4 jaren.. wat een openbaring.
Ik wou dat ik jouw verhaal vroeger gelezen had.. zo lang al opzoek naar wat er mis ging en wat er met mij aan de hand is.
Ik bots in mijn relatie al zo lang op onbegrip, ook nie makkelijk om met iemand samen te leven die zo op en neer gaat. Mijn diagnose is nog maar net vastgesteld, wat het idd niet opgelost maakt. Ik neem al jaren antidepressiva want voor de dokter ben al al jaren despressief… de medicatie heeft me er zeker en vast niet bovenop geholpen. Integendeel.
Bedankt voor jouw verhaal!
Groetjes
Fien
Hoi Fien,
Bedankt voor je bericht. Wat fijn dat je nu eindelijk een diagnose hebt, al is dat natuurlijk pas het begin. Je weg vinden in het leven met deze klachten en goede hulp en medicatie is een continu proces. Ik ben blij dat ik je wat helderheid heb kunnen bieden en ik hoop dat je, met de juiste ondersteuning, langzaamaan je draai wat meer vindt.